Σήμερα φιλοξενώ στην σελίδα μου τον συγγραφέα κύριο Στατήρη Δημήτρη.
Καλώς ήρθατε!
1. Τι σημαίνει για σας λογοτεχνία; Πότε νιώσατε την έλξη που σας δημιουργεί;
Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Για εμένα η λογοτεχνία είναι το «όχημα» μέσω του οποίου μπορώ να εκφραστώ σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Είναι ψυχαγωγία και πεδίο γόνιμου προβληματισμού παράλληλα. Είναι πειθαρχία και ελευθερία του πνεύματος μαζί. Έλξη για ανάγνωση ένιωσα από παιδί, στο δημοτικό. Θυμάμαι ότι μου είχαν χαρίσει μερικά παραμύθια, δυστυχώς δε θυμάμαι τον συγγραφέα, που με γοήτευσαν πολύ και άνοιξαν στο μυαλό μου μια νέα «πόρτα» πέρα από την ωμή πραγματικότητα. Έκανα μερικές απόπειρες συγγραφής ιστοριών στο γυμνάσιο αλλά τίποτα το σπουδαίο. Επανήλθα στην ηλικία των είκοσι πέντε περίπου και έκτοτε δεν έχω σταματήσει.
2. Το πρώτο σας βιβλίο η συλλογή διηγημάτων "Ο σολίστ και άλλα πεζά ". Συνεχίσατε με το " Ξένοι στην κόψη ", "Προτομές" και "Εκεί που η όραση περισσεύει ". Μιλήστε μας με λίγα λόγια για τα έργα σας.
Τα τρία πρώτα βιβλία μου είναι συλλογές διηγημάτων. Τα δύο επόμενα είναι νουβέλες. Ο «Σολίστ» είναι το πρώτο βιβλίο μου με μικρά διηγήματα αλλά νομίζω ότι σηματοδοτεί, θεματικά, την λογοτεχνική πορεία μου. Εκεί υπάρχει η απομόνωση, οι προβληματικές ερωτικές σχέσεις, η παράνοια του πολέμου, το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης σε πολλούς τομείς. Έτσι συνέχισα και στους «Ξένους» και στις «Προτομές». Στην «Όραση», μια νουβέλα με τις περιπέτειες ενός άστεγου στο κέντρο μιας πόλης, και στον «Πυρήνα», μια νουβέλα περιπλάνησης και αναζήτησης με σκοπό την ανάκτηση ενός χαμένου αντίγραφου που πρόκειται να γίνει λογοτεχνικό έργο, ένιωσα ότι ήθελα να εμβαθύνω στις ιστορίες μου και έτσι θα συνεχίσω, όπως φαίνεται. Να πω και μια καινούρια πληροφορία. Το νέο βιβλίο μου θα είναι και πάλι νουβέλα και θα πραγματεύεται την επίδραση του ξαφνικού πλουτισμού σε έναν φτωχό άνθρωπο και το κατά πόσο «συμβατά» είναι το ένα με το άλλο. Περισσότερα δε λέω ακόμα.
3. Το τελευταίο σας βιβλίο με τίτλο " Ο πυρήνας μέσα μου " από τις εκδόσεις Γκοβόστης. Μιλήστε μας για το βασικό θέμα που πραγματεύεται;
Όπως είπα και παραπάνω, ο «Πυρήνας» είναι ένα βιβλίο υπαρξιακής αγωνίας για τη ματαιοδοξία του σύγχρονου ανθρώπου. Το βασικό του θέμα είναι η απώλεια ενός γραπτού από έναν επίδοξο συγγραφέα και ο αγώνας του για να το επανακτήσει. Μια μάχη μεταξύ του ατομικού και του συλλογικού συμφέροντος. Ένας αγώνας προτεραιοτήτων. Ένας συλλογισμός για το κατά πόσο τα προσωπικά «καταφύγια» του καθενός μας, ξεχωριστά, μπορούν να μας γλυτώσουν ή να μας χαρίσουν μια ψευδαίσθηση διαφυγής, απλώς, από το βάρος της πραγματικότητας. Τι θυσίες μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να μη χάσουμε αυτό που πιστεύουμε ότι δίνει νόημα στην ύπαρξη μας;
4. Ο τίτλος του βιβλίου σας προϋπήρξε πριν τη συγγραφή ή ήταν αποτέλεσμα της;
Ο τίτλος του δόθηκε μετά το τέλος της συγγραφής. Έτσι γίνεται σε κάθε βιβλίο μου, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Θα ένιωθα κάπως περιορισμένος αν υποθέσουμε ότι ο τίτλος δινόταν, πριν την συγγραφή, γιατί θα είχα την εντύπωση ότι κινιόμουν σε πιο στενά συγγραφικά πλαίσια αν μπορώ να το πω έτσι. Μου αρέσει ο τίτλος να νοηματοδοτεί το περιεχόμενο και το αντίθετο και ο τρόπος μου για να το καταφέρω καλύτερα είναι να επιλέγω τον τίτλο στο τέλος.
5. Η έμπνευση του βιβλίου σας πώς προήλθε;
Η έμπνευση του συγκεκριμένου βιβλίου ήταν μια καθαρά εσωτερική μου υπόθεση εννοώντας ότι δεν προήλθε από κάποια εξωτερική παρατήρηση αλλά από μια βαθιά φοβία μου να μη χαθεί, ενδεχομένως, κάποιο κείμενο μου το οποίο δούλευα μήνες ή και χρόνια. Τώρα αν κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτό δεν το ξέρω. Πάντως πρόθεση μου ήταν να ταυτιστεί ο αναγνώστης με τον πρωταγωνιστή σκεπτόμενος τη δική του πιθανότητα απώλειας από οτιδήποτε θεωρεί εκείνος πολύτιμο.
6. Εσείς είστε ο μικρός Θεός που κινείτε τους ήρωες των βιβλίων σας ή αντίθετα εκείνοι σας καθοδηγούν;
Είτε η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο είτε σε πρώτο, μου αρέσει να συνομιλώ με τους χαρακτήρες μου. Να τους κατευθύνω και με κατευθύνουν, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε, να υπάρχει μια σχέση συμπόρευσης με ανοιχτούς ορίζοντες και όπου μας βγάλει. Κάθε φορά που γράφω μια ιστορία σχεδιάζω έναν γενικό σκελετό γιατί θέλω να υπάρχουν περιθώρια για ανατροπές και νέες κατευθύνσεις. Όταν κάθομαι στο γραφείο μου και δεν ξέρω την τροπή της επόμενης παραγράφου ή κεφαλαίου, εξιτάρομαι. Όποτε θα έλεγα ότι η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση. Κάποιες φορές τους κινώ εγώ και κάποιες εκείνοι.
7. Πώς νιώθετε όταν γράφετε τη λέξη ''ΤΕΛΟΣ'' σε ένα βιβλίο σας; Τι σας προσφέρει η έναρξη και τι η ολοκλήρωση του;
Κάθε φορά που τελειώνω ένα γραπτό υπάρχει το αίσθημα της ικανοποίησης αλλά και της αμφιβολίας. Ικανοποίηση για το ταξίδι της αφήγησης και τον κόπο μου και αμφιβολία για τον βαθμό της ανταπόκρισης που θα έχει από τους αναγνώστες. Στις πρώτες σελίδες νιώθω μια δημιουργική ένταση, έχω εξάρσεις αυταρέσκειας αλλά και απογοήτευσης. Θέλω να νιώθω το κείμενο σαν κάτι το ζωντανό. Να υπάρχει μεταξύ μας αμεσότητα. Να υπάρχει η σπίθα των εραστών μέχρι το τέλος. Να μη γίνεται τίποτα βαρετά.
8. Η λογοτεχνία εσωκλείει πολλά είδη. Πιστεύετε πως ένας συγγραφέας οφείλει να ασχολείται με όλες τις μορφές της λογοτεχνίας ή μόνο με εκείνες που νιώθει ασφαλής πως μπορεί να τις εκπροσωπήσει επάξια;
Πιστεύω ότι ο κάθε συγγραφέας οφείλει να ασχολείται με το είδος που του αρέσει αλλά και μπορεί να υποστηρίξει. Παραδείγματος χάρη, δε θα έγραφα ποτέ ένα ιστορικό μυθιστόρημα γιατί δεν έχω το επιστημονικό υπόβαθρο για να το κάνω και επίσης δε με ενθουσιάζει η ιδέα της εξονυχιστικής έρευνας πριν και κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Επίσης προτιμώ να διαβάζω ξεχωριστά ιστορία και λογοτεχνία. Νιώθω άνετα με τη μικρή φόρμα, το διήγημα και τη νουβέλα. Ίσως είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας της καθεμιάς και του καθενός και αυτό να καθρεφτίζεται και στο είδος και τον τρόπο που γράφουμε.
Ευχαριστώ για τις ωραίες ερωτήσεις σας.
Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας στην σελίδα μου. Εύχομαι κάθε επιτυχία!
Comments