Η Δέσποινα Γιαχάκη είναι περήφανη απόγονος Μικρασιατών προσφύγων από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας και δηλώνει πολίτης του κόσμου. Γεννήθηκε το 1961 στην Κρήτη, στο Ρέθυμνο, και έζησε σε Ηράκλειο, Αθήνα και Παρίσι. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης: Οικονομική Διοίκηση και Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού. Το Παρίσι ήταν, και παραμένει, η πόλη της καρδιάς της, που τη δικαίωσε, χαρίζοντάς της - πέρα από ένα πτυχίο, νέους ορίζοντες και έμπνευση - έναν σύντροφο και δύο υπέροχα κορίτσια.
Αγαπά τον Άνθρωπο, τη λογοτεχνία και τα ταξίδια, τις κατασκευές και τις αναπαλαιώσεις.
Πιστεύει βαθιά πως:
"Όπως για τα αντικείμενα, έτσι και για τις σχέσεις, ό,τι χαλάει επισκευάζεται, δεν πετιέται". "Όλοι έχουν δικαίωμα σε τουλάχιστον μια δεύτερη ευκαιρία". "Η ευτυχία είναι σημαντικότερη από την επιτυχία".
Έχω τη χαρά να φιλοξενώ στο ιστολόγιό μου, τη συγγραφέα Δέσποινα Γιαχάκη και το βιβλίο της, με τίτλο «Αργυρώ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ.
Δέσποινά μου, θα ήθελα να σε καλωσορίσω στο ιστολόγιό μου. Ας ξεκινήσουμε!
1.Τι σημαίνει για εσένα η ΄΄συγγραφή΄΄ και πότε ξεκίνησες να γράφεις;
Η συγγραφή είναι ψυχοθεραπεία, είναι μια κατάθεση ψυχής. Όλοι έχουμε μέσα μας πράγματα που θέλουμε να μοιραστούμε, ο καθένας μας το κάνει με τον δικό του τρόπο. Μου άρεσε πάντα να γράφω, δεν είχα όμως τη δυνατότητα να το κάνω νωρίτερα, λόγω υποχρεώσεων και του ρυθμού της ζωής μου. Όλοι ξέρουμε καλά τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη και καταλαβαίνουμε πόσο αυτό επηρεάζει τη ζωή μας. Έρχεται όμως μια στιγμή, όσο περνάνε τα χρόνια, που παραμερίζουμε λιγάκι αυτές μας τις ιδιότητες για να δώσουμε θέση στον εαυτό μας, σε μας τις ίδιες. Κάπως έτσι έγινε και με μένα. Μετά από τις καραντίνες και όσα αυτή η ιστορία της πανδημίας έφερε και αναστάτωσε τις ζωές μας, απομακρύνθηκα από όλα, απομονώθηκα για αρκετό καιρό και ήταν αυτή η ησυχία, αυτή η μοναχικότητα που μου επέτρεψαν να ασχοληθώ με αυτό που αγαπούσα τόσο. Δεν ήταν κάτι προμελετημένο, ήταν κάτι που ήρθε μόνο του, ξαφνικά, αυθόρμητα, έτσι απλά.
2.Θέλεις να μας δώσεις μια μικρή γεύση για την ιστορία που εκτυλίσσεται στο βιβλίο σου, με τίτλο «Αργυρώ»;
Η «Αργυρώ» είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, μια γυναίκα που σημαίνει πολλά για μένα, για τη ζωή μου, γι’ αυτό που έγινα. Το βιβλίο αυτό θα το έγραφα έτσι κι αλλιώς, σαν μια παρακαταθήκη στα παιδιά μου, για να μάθουν την ιστορία τους, για να θυμούνται πάντα από πού προερχόμαστε, ποιοι είμαστε. Μέσα από τις διηγήσεις της γιαγιάς μου τις Βουρλιώτισσας, που ήταν και πολλές και λεπτομερείς, ευτυχώς, γνώρισα τη Μικρά Ασία, τα Βουρλά, τη ζωή τους εκεί, τον διωγμό τους, μέχρι την εγκατάστασή τους στην Κρήτη και την εξέλιξή τους. Η Αργυρώ είναι κόρη της γιαγιάς, θεία μου, μια γυναίκα όμορφη και δυναμική, που όμως δεν είχε τη ζωή που τής άξιζε, τη ζωή που θα ήθελε να έχει. Μέσα λοιπόν από αυτό το βιβλίο θέλησα να τής δώσω αυτό που ενδεχόμενα θα ήθελε. Η ιστορία μου έχει πολλά αληθινά στοιχεία και αρκετές προσθήκες μυθοπλασίας για να την ωραιοποιήσω κατά κάποιο τρόπο. Διηγείται την ιστορία της οικογένειας, εστιάζοντας περισσότερο σε αυτή της γιαγιάς και της κόρης της. Είναι βέβαια η ιστορία της, αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι η ιστορία μιας μεγάλης αγάπης, ανεκπλήρωτης, ανεξίτηλης στον χρόνο. Γιατί πιστεύω δυνατά στην αγάπη και θέλω στο τέλος να δικαιώνεται… τις περισσότερες φορές τουλάχιστον!
3.Τι στάθηκε αφορμή για να γράψεις το συγκεκριμένο μυθιστόρημα;
Η ανάγκη να κρατήσω ζωντανές τις μνήμες και να μεταδώσω τη γνώση και στους νεότερους. Η ανάγκη να τιμήσω το παρελθόν μου, τις αλησμόνητες πατρίδες, τη μνήμη όλων αυτών που είδαν τις ζωές τους να ανατρέπονται, να καίγονται, να σβήνουν, να χάνονται. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής για όλους αυτούς που έφυγαν από την πατρίδα τους κυνηγημένοι και πάλεψαν παλικαρίσια για να σταθούν στα πόδια τους και να ξαναχτίσουν μια νέα ζωή πάνω στα συντρίμμια της ζωής που άφησαν πίσω τους. Πιο πολύ όμως, θέλησα να τιμήσω τη μνήμη των δικών μου ξεριζωμένων παππούδων, αυτών που μου έμαθαν να μην ξεχνώ τις ρίζες και την ιστορία μου, να μην ξεχνώ ποια είμαι. Γιατί αν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι, δεν ξέρεις ούτε πού πηγαίνεις...
4.Με ποιον χαρακτήρα του βιβλίου ταυτίστηκες; Θα μπορούσες να μας πεις λίγα λόγια για αυτόν;
Σίγουρα με την Αργυρώ, την πρωταγωνίστριά μου. Είναι μια δυναμική μαχήτρια που δεν το βάζει κάτω, κάνει το αδύνατο δυνατό, με πολύ κόπο, με υπεράνθρωπες προσπάθειες και τα καταφέρνει. Θα αγωνιστεί πολύ, θα πληγωθεί, θα πονέσει, θα περάσει δύσκολα, αλλά στο τέλος θα δικαιωθεί.
5.Υπάρχει συγκεκριμένη ώρα που σε επισκέπτεται η Μούσα της Έμπνευσης;
Αρχικά, όταν ξεκίνησα να γράφω, ήταν κατά κύριο λόγο τις νύχτες, κατά τις 3 το πρωί που ξυπνούσα, άναβα το φως, έφτιαχνα καφέ, έβαζα μουσική και ξεκινούσα. Μπορούσα να μείνω ώρες ατέλειωτες πάνω από το laptop και να βαράω ανελέητα τα πλήκτρα του, χωρίς σταματημό. Σπανιότερα, έγραφα και τη μέρα. Και αυτό σε καθημερινή βάση, για τα δύο πρώτα μου μυθιστορήματα. Αργότερα, ένιωσα ότι η έμπνευση μπορεί να έρθει απρόσκλητη ανά πάσα στιγμή. Έχω πάντα μαζί μου ένα μικρό σημειωματάριο όπου γράφω μια ιδέα, μια εικόνα, μια σκέψη, τη στιγμή που έρχονται και τα αφήνω εκεί να ωριμάσουν, μέχρι να έρθει η στιγμή να τα ενσωματώσω σε κάτι μεγαλύτερο. Η Μούσα θέλει τον δικό της χρόνο και τις δικές της προϋποθέσεις, αλλά όποτε έρθει είναι καλοδεχούμενη!
6.Πώς αισθάνεσαι όταν γράφεις τη λέξη «Τέλος» στο βιβλίο σου;
Δεν γράφω ποτέ τη λέξη «Τέλος». Τα βιβλία είναι ζωντανοί οργανισμοί, συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά την τελευταία σελίδα, σειρά, πρόταση, λέξη, τελεία. Άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί ένα βιβλίο να έχει και συνέχεια.
7.Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασες;
Πέρα από τα παραμύθια, διάβασα σαν παιδί όλα τα βιβλία των εκδόσεων «Άγκυρα». Νομίζω ότι το πρώτο μου ήταν «Η καλύβα του μπάρμπα Θωμά», μια ιστορία που με είχε συγκλονίσει. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το συναίσθημα, να πιάνω στα χέρια μου το καινούργιο βιβλίο, να το μυρίζω, να το διαβάζω απνευστί, να συγκινούμαι, πολύ συχνά να κλαίω για τους ήρωές του. Υπέροχο το συναίσθημα αυτό που σε ταξιδεύει νοερά. Ένα βιβλίο είναι θησαυρός αναντικατάστατος!
8.Πες μου κάτι που δεν γνωρίζουν οι αναγνώστες για εσένα.
Δεν νομίζω ότι έχω κάτι ιδιαίτερο που θα άξιζε τον κόπο να διηγηθώ. Είμαι μια συνηθισμένη γυναίκα, αισθηματίας, ευσυγκίνητη, που δίνεται ολοκληρωτικά και αγαπάει δυνατά. Θα μπορούσα να γίνω λέαινα για τα παιδιά μου, αυτά είναι και το πιο αδύναμο σημείο μου. Ο ερχομός τους και η παρουσία τους στη ζωή μου είναι ό,τι πιο σημαντικό, ό,τι πιο μεγαλειώδες, ό,τι πιο ουσιαστικό.
9.Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Η αρρώστια και ο πόλεμος. Η υγεία, η ειρήνη και η ελευθερία είναι τα υπέρτατα αγαθά για μένα.
10.Με ποιον τρόπο μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σου οι αναγνώστες;
Μπορούν να με βρουν στον ιστότοπό μου https://despinagiachaki.com αλλά και στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Χαίρομαι πάντα όταν λαμβάνω μηνύματα και φυσικά απαντώ σε όλους όσους επικοινωνούν μαζί μου. Στον ιστότοπο, μπορεί κάποιος να διαβάσει για τα βιβλία μου, άρθρα μου, αποφθέγματα, προτάσεις βιβλίων, ταξιδιών, αλλά και πολλά άλλα.
11.Ένα μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους αναγνώστες…
Να συνεχίσουν να διαβάζουν. Τα βιβλία είναι ο καλύτερος τρόπος για να ταξιδέψει κάποιος χωρίς καν να κουνηθεί από τον καναπέ του, είναι η καλύτερη τροφή για τον νου και την ψυχή μας. Κλείνουν μέσα τους μια ανεξήγητη μαγεία, αναντικατάστατη, μοναδική. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος που ανοίγει ορίζοντες και μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά.
Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και για την υπέροχη συνέντευξη! Καλοτάξιδα τα βιβλία σου!!
Comments