Η Ελένη Καλλιατάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου ζει και εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών, όπως επίσης συγγραφέας βιβλίων και θεατρικών που βρίσκουν εφαρμογή στην εκπαιδευτική πράξη. Είναι άτομο δραστήριο, βιβλιοφάγος, αισιόδοξη και αθεράπευτα εργασιομανής. Ονειρεύεται ένα πιο ανθρώπινο σύμπαν για όλα τα πλάσματα του κόσμου, κάνοντας την αρχή από τον εαυτό της και καλλιεργώντας αξίες στα παιδιά που θα οδηγηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Με την Ελένη θα συζητήσουμε για το παιδικό διήγημά της ΄΄ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ΄΄ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις iWrite.
Ελένη μου, καλωσόρισες στο blog μου. Διάβασα το διήγημά σου και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να ρωτήσω. Ας ξεκινήσουμε.
1.Τι σημαίνει για εσένα ΄΄συγγραφή΄΄ και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το παιδικό διήγημα;
Αρχικά, σε ευχαριστώ πολύ για την τιμή που κάνεις! Είναι μεγάλη υπόθεση να σε αποδέχονται ως συγγραφέα μέσω του πρώτου βιβλίου σου!
Για μένα η συγγραφή είναι μαγεία! Είναι ο τρόπος που επικοινωνώ και εκφράζω τις ιδέες μου, αλλά κυρίως τα συναισθήματά μου με το παιδικό κοινό. Είναι το ξεδίπλωμα της σύνθετης σκέψης μου που προσπαθεί να βρει τρόπο να «μιλήσει» χωρίς φόβο και πάθος, για όλα όσα ο κόσμος διστάζει να πει στα παιδιά. Υπάρχει μια λανθασμένη άποψη, ότι δεν πρέπει να μιλάμε στα παιδιά μας για «δύσκολα θέματα» όπως για παράδειγμα την απώλεια, το θάνατο, διότι ίσως ο ευαίσθητος ψυχισμός τους επηρεαστεί, κι αυτό δεν είναι σωστό. Ως εκπαιδευτικός, αντιλαμβάνομαι ότι οι μαθητές μου αναζητούν πέρα από τη γνώση και τη βιωματικότητα στη μάθηση, την αλήθεια των πραγμάτων γύρω τους. Οπωσδήποτε, ο τρόπος προσέγγισης δεν είναι ο ίδιος όταν απευθύνεσαι σε παιδιά δημοτικού ή νηπιαγωγείου, με το να απευθύνεσαι σε ενήλικα άτομα που επικοινωνούν θεωρητικά εξίσου καλά με εσένα. Η επικοινωνία τοποθετείται σε διαφορετικά πλαίσια και με άλλους όρους διεξάγεται στο σύνολό της. Τα κριτήρια προσέγγισης του θέματος διαφοροποιούνται καθώς μπαίνουν στο επίκεντρο άλλοι παράγοντες: όπως η ηλικία, η εμπειρία- το βίωμα, η γνώση κλπ, οπότε εκ των πραγμάτων συμπεριφερόμαστε διαφορετικά.
Η συγγραφή, ωστόσο για μένα, είναι ο δρόμος προς την αναζήτηση της δικής μου εσωτερικής αλήθειας που θα ήθελα να γίνει αποδεκτή από το κοινό.
Όσο αφορά στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης σου, το παιδικό διήγημα και γενικά τα βιβλία που έχουν να κάνουν με παιδιά, είναι πιο κοντά στο αντικείμενό μου, καθώς το επάγγελμά μου είναι εκπαιδευτικός και βρίσκομαι συνεχώς σε επαφή με παιδιά διαφόρων ηλικιών. Γνωρίζω, πολύ καλά πώς σκέφτονται, συχνά, διαβάζω τη σκέψη τους- όπως τους λέω αστειευόμενη- και το μόνο βέβαιο είναι πώς δεν επιθυμούν τα ψέματα ή την απόκρυψη της αλήθειας, όσο «πικρή» κι αν είναι.
2.Θα ήθελες να μας δώσεις μια μικρή γεύση από την ιστορία του «ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ»;
Φυσικά,ναι!
Το βιβλίο αυτό δίνει την αφορμή για περισσότερη πληροφόρηση και έρευνα, στην ουσία, μας βάζει σε μια διαδικασία αναζήτησης και σκέψης για τη δωρεά οργάνων, τη διαδικασία και την αξία της, ώστε να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε σε όποια απορία προκύψει. Επιπρόσθετα, δίνει απαντήσεις στα παιδιά αναγνώστες, μέσω του μικρού ασθενή, του Γιώργου, ο οποίος είναι αρκετά περίεργος να μάθει την αλήθεια και την αναζητάει με κάθε τρόπο. Τα παιδιά θέλουν να ξέρουν και κυρίως αντιλαμβάνονται τα ψέματα! ''Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα'', λέει ο Σαβόπουλος και έχει δίκιο. Μένει κάποιος να του την πει. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον γιατρό του, τον Επιδέξιο κύριο Λι. Και πάνω σε αυτό θα ήθελα να απαντήσω σε μια ερώτηση που μου κάνουν συχνά ενήλικες: Γιατί ο γιατρός είναι ξένος κι όχι Έλληνας; Για να μην με παρεξηγήσουν οι γιατροί μας, θα αναφέρω ότι ο λόγος δεν ήταν προσωπικός.Ο ασθενής πρέπει να βλέπει τον γιατρό του, ως επιστήμονα που θα του παρέχει τις γνώσεις και την εμπειρία του, ανεξάρτητα από την εθνική του ταυτότητα, όπως ακριβώς κι ο εκάστοτε γιατρός, έχει δώσει όρκο να κάνει με τους ασθενείς τους.
Η υποστήριξη που δέχεται ο πρωταγωνιστής, από τους φίλους και συμμαθητές του, αποτυπώνεται με διάφορους τρόπους μέσα από ζωγραφιές, τραγούδι, μπλουζάκια που γράφουν το όνομά του, μέσα δηλαδή από ένα ατελείωτο κύμα συμπαράστασης. Οι συμμαθητές, συμβολίζουν το κοινωνικό σύνολο και οι ενέργειες των συμμαθητών αποτυπώνουν τις πράξεις προσφοράς κι αλληλεγγύης που κάνουμε ως κοινωνία στον τομέα αυτό.
Το μήνυμα του βιβλίου είναι αισιόδοξο, όπως άλλωστε κάθε παιδικό βιβλίο, οφείλει να μεταδίδει .
3. Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για να γράψεις το συγκεκριμένο διήγημα και πώς αποφάσισες να γράψεις για το συγκεκριμένο θέμα;
Ο μικρός Ραφαήλ, που έφυγε νωρίς από αυτόν τον κόσμο, παλεύοντας με την ασθένεια του, για 18 μήνες περίπου, αποτέλεσε την αφορμή να το γράψω, δίνοντας ωστόσο μια πιο αισιόδοξη εκδοχή ! Ήταν μάλιστα συμμαθητής του γιου μου, μόλις δέκα χρονών!
4.Τι βαθμό δυσκολίας συνάντησες ως προς το συναισθηματικό κομμάτι κατά την συγγραφή του διηγήματός σου;
Η αλήθεια είναι ότι όταν έγραψα το συγκεκριμένο παιδικό διήγημα, ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη, λόγω της «απώλειας» του μαθητή μας στο σχολείο όπου εργάζομαι. Δυστυχώς ο χαμός του συντάραξε συθέμελα την μικρή μας κοινωνία. Το βιβλίο το έγραψα χωρίς σκέψη, μέσα σε λίγες ώρες, δίνοντας έναν «εσωτερικό όρκο» στο παιδί που έφυγε, αλλά και σε κάθε νέο άνθρωπο που χάνεται πώς αν μπορούσα με μαγικό τρόπο να τον έφερνα ξανά στη ζωή, θα το έκανα!
Μακάρι να υπήρχαν δεύτερες ευκαιρίες!!!
Μακάρι να γινόταν μέσω της συγγραφής!!!
Κι εκεί που συχνά απογοητεύομαι, μελαγχολώντας με τις σκέψεις μου, τα φωτεινά χαμόγελα των παιδιών έρχονται να απαλύνουν τη θλίψη! Αν κάτι μου δίδαξε η πορεία του βιβλίου αυτού, στον 1,5 χρόνο περίπου κυκλοφορίας του, είναι πως καταφέρνει να δώσει ελπίδα και αισιοδοξία, παρά την δυσκολία του εγχειρήματος!!!
5. Ποια είναι τα μηνύματα που θέλεις να στείλεις μέσω του διηγήματός σου στα παιδιά;
Η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα παιδιά ένα σημαντικό ζήτημα είναι ανάλογη της δικής μας στάσης απέναντι σε αυτό. Κι επειδή η αλήθεια του καθενός διαφέρει - και αυτό τις περισσότερες φορές διχάζει τα παιδιά, καθώς δεν υπάρχει ένας κοινά διαπραγματεύσιμος τρόπος παρουσίασης των καταστάσεων - είναι επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει εκπαίδευση.
Σχετικά με τον τρόπο προσέγγισης των δύσκολων εννοιών, υπάρχουν πολλές τεχνικές και εκπαιδευτικές εφαρμογές που θα μπορούσαν να συνεπικουρήσουν στο έργο μιας πιο οργανωμένης παρουσίασης από πλευράς εκπ/κών, όπως παράδειγμα μέσω του κουκλοθέατρου.
Ο τρόπος που θα συμπεριφερθεί ένας μαθητής, απέναντι σε ένα τέτοιο ζήτημα, αρχίζει από την οικογένεια και τη στάση που κρατούν οι γονείς σε δύσκολα θέματα που τους αφορούν και συνεχίζει στο σχολείο και τη στάση που θα κρατήσει επίσης σε μία δύσκολη κατάσταση, τον τρόπο που θα χειριστεί δηλαδή η εκπαιδευτική κοινότητα στο σύνολό της, ένα μείζον ζήτημα. Με απλά λόγια, εξαρτάται από την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης στην παιδική μας ηλικία. Κρατήστε την λέξη «ενσυναίσθηση» , μερικοί ενήλικες δεν την κατανοούν καθόλου κι ας γνωρίζουν την σημασία της.
Το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου: « Μια αλλιώτικη καρδιά» έχει να κάνει με την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης όσο γίνεται νωρίτερα..
Το ζήτημα της «Δωρεάς οργάνων» θα πρέπει να «απασχολεί» τον άνθρωπο, ως θνητό ον, από την παιδική του ηλικία. Εκείνο όμως που θεωρώ σημαντικό, είναι να ανοίξει αυτή η συζήτηση ταμπού στα σχολεία, πάντα με διακριτικό τρόπο και σεβόμενοι τη διαφορετικότητα των θρησκευτικών ιδεολογιών των οικογενειών ή γενικά των όποιων πεποιθήσεων τους. Θεωρώ ότι είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει ενημέρωση αρχικά των εκπαιδευτικών –των οικογενειών των μαθητών, ολόκληρης της σχολικής κοινότητας και κυρίως του Υπουργείου παιδείας που με ένα σχέδιο εκπαιδευτικής αλλαγής και καινοτομίας για ένα καλύτερο Ευ Ζην, θα συμπεριλάβει την πιθανότητα κάποιος μαθητής μελλοντικά να γίνει δωρητής –δότης και κάποιος άλλος αποδέκτης στην ουσία αυτής της υπέρμετρης αγάπης και ύψιστης μορφής εθελοντικής προσφοράς.
Αξίζει να πληροφορηθούν οι νέοι στο σχολείο για την ιδέα της δωρεάς οργάνων ως κάτι που είναι πιθανόν να συμβεί στους ίδιους ή τα συγγενικά τους πρόσωπα. Όπως ακριβώς συζητάμε για μια άλλη οδυνηρή πραγματικότητα, εκείνη των τροχαίων ατυχημάτων (κυκλοφοριακή αγωγή και εκπαίδευση) που δυστυχώς ως χώρα κατέχουμε μια από τις πρώτες θέσεις κι ενημερώνουμε τους νέους να προσέχουν για να μη θρηνήσουμε άδικα θύματα στην άσφαλτο, έτσι ακριβώς θα πρέπει να ενημερώνουμε για την εθελοντική προσφορά ορισμένων ανθρώπων στα θέματα υγείας και ευζωίας. Κανείς δεν ξέρεις πότε και πώς μπορεί να μπει σε μια διαδικασία να χρειαστεί «βοήθεια» όπως ακριβώς κανείς δεν ξέρει πότε και πώς μπορεί να πάθει ένα τροχαίο ατύχημα. Και στις δύο περιπτώσεις ωστόσο το νόημα είναι το ίδιο και αφορά στην πρόληψη.
Αν επιθυμούμε να αλλάξει η κατάσταση απαιτείται αλλαγή. Η διάδοση της ιδέας αποτελεί την αρχή της δημιουργίας μιας ανώτερης κοινωνίας που νοιάζεται για τον συνάνθρωπο, συμμερίζεται τον πόνο του και συμβάλλει μέσα από εφικτές και ασφαλείς λύσεις στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων που τη στερούνται. Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στη διάδοση αυτής της ιδέας …
6. Θα ήθελα να μου πεις κάτι που δεν γνωρίζει ο αναγνώστης για σένα.
Είναι λίγο δύσκολη ερώτηση αυτή, καθότι το να μιλάω για τον εαυτό μου είναι από μόνο του ένα θέμα!!!Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και ακόμη κι όταν απογοητεύομαι βρίσκω τρόπους να μιλάω στην «Ελένη», να την παρηγορώ, να της δίνω ελπίδα!
Συχνά της λέω, πως έχει δικαίωμα κι εκείνη να κάνει λάθος και πως το κυνήγι της τελειότητας είναι άτοπο, γιατί απλούστατα ο κόσμος μας δεν είναι τέλειος. Είμαι εργασιομανής, δοτική, όμως τώρα τελευταία μαθαίνω να λέω και τη λέξη «ΟΧΙ» .
Αν κάτι πρέπει να γνωρίζει κανείς για μένα είναι ότι έχω ισχυρή ενέργεια, χαμογελάω κόντρα στα προβλήματά μου και συνεχίζω…
7. Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια;
Έχω γράψει αρκετά βιβλία, από πολύ νωρίς. Είμαι όμως άνθρωπος που δεν βιάζομαι! Για μένα καθετί με το οποίο καταπιάνομαι γίνεται με προσωπικό κόπο και αγώνα. Το βιβλίο είναι σαν το παιδί που γεννιέται, μέχρι να μπορέσει να σταθεί στα πόδια μόνο του, απαιτείται χρόνος. Κι εγώ γνωρίζω από παιδιά, έχω άλλωστε τέσσερα!
Ξέρω, ότι κάποια βιβλία μου είναι ανατρεπτικά και θα συζητηθούν σε βάθος χρόνου, όμως πρέπει πάντα να είναι ώριμη και η κοινωνία για να εισπράξει το μήνυμα του εκάστοτε βιβλίου!!!Θέλω να πιστεύω ότι στο μέλλον θα γνωρίζουν όλοι για την «Αλλιώτικη καρδιά» μου.
8. Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Η απώλεια της συνείδησης μου, για οποιοδήποτε λόγο, η μη αναγνώριση της ταυτότητας του εαυτού με τρομάζει! Το να ξέρουν όλοι οι άλλοι για εσένα, αλλά εσύ να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου! Το Αλτσαχάιμερ είναι ο μεγάλος φόβος μου λόγω κληρονομικότητας!!!
9. Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους μικρούς αναγνώστες;
Να πάρουν το βιβλίο και να το διαβάσουν προσεκτικά μαζί με τους γονείς τους!!!Να τολμήσουν να κάνουν απορίες και να δεχτούν απαντήσεις. Να μη διστάζουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να ξέρουν πως στη ζωή μας είναι ωραίο να νιώθουμε τα συναισθήματά μας, στο έπακρο, γιατί απλούστατα αυτό σημαίνει πως είμαστε ζωντανοί.
10. Πώς μπορεί ο αναγνώστης να επικοινωνήσει μαζί σου;
Μπορεί να μου στείλει μήνυμα στο Fb στο όνομά μου eleni kalliataki και στο email μου elenikalliataki@gmail.com. Πάντα απαντάω στα μηνύματα αρκεί να τηρούνται οι προϋποθέσεις του σωστού διαλόγου!!!
Καλοτάξιδο το παιδικό διήγημά σου, Ελένη μου. Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διέθεσες!
Σε ευχαριστώ από καρδιάς, γι’αυτή την συνέντευξη! Είναι σπουδαίο το έργο σου! Εύχομαι σε εσένα και τους αναγνώστες σου τα καλύτερα!!!
Comments