Έχω τη χαρά να φιλοξενώ στο bookmeupgr., την συγγραφέα Ελευθερία Καλογνωμά. Η Ελευθερία μένει στην Αθήνα και εκτός από συγγραφέας είναι και καθηγήτρια Γαλλικών. Γράφει μυθιστορήματα και έχει ένα blog από κοινού με άλλους συγγραφείς που έγιναν φίλοι από το Wattpad και λέγεται «Ονείρων Πένες». Τα βιβλία της με τίτλο «Ίχνη στην έρημο -Αμμοθύελλα» και «Ίχνη στην έρημο –Όαση» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Υδροπλάνο ενώ στο CarmelasBooks, θα βρείτε το μυθιστόρημα «Μία λέξη» καθώς και το «6» που μέχρι στιγμής αποτελείται από τέσσερα βιβλία. Μπορείτε να επικοινωνήσετε με την συγγραφέα μέσω του facebook στο προφίλ της https://www.facebook.com/ritsa.kalog.
Ελευθερία μου, θα ήθελα να σε καλωσορίσω στο blog μου.
Μαρία μου, ευχαριστώ για την πρόσκληση και εύχομαι κάθε επιτυχία στο μπλογκ σου.
Ας ξεκινησουμε!
1.Τι σημαίνει για εσένα συγγραφή;
Η συγγραφή για μένα είναι καταρχάς απόδραση, όπως και το διάβασμα, εξάλλου. Το μεν διάβασμα μού προσφέρει τη δυνατότητα να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια άλλων, η δε συγγραφή να δείξω εγώ με τη σειρά μου τον δικό μου κόσμο στους άλλους. Οι λέξεις είναι ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία, είτε αυτές αφορούν την καθημερινή μας αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους γύρω μας, είτε -στην περίπτωση όσων γράφουμε- τις χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε κάτι που θα ταξιδέψει όσους μας διαβάζουν. Οι λέξεις είναι το δικό μας καλέμι και κάθε βιβλίο ένα γλυπτό, που δεν είναι ποτέ στάσιμο και απλά ο θεατής κάθεται μπροστά του και το θαυμάζει. Οι ιστορίες μέσα στα βιβλία είναι ζωντανές, μια μαγεία που ξετυλίγεται σταδιακά και, από κει και πέρα, εξαρτάται από τη δεινότητα του κάθε συγγραφέα το αν ένα βιβλίο θα μείνει αξέχαστο ή θα το προσπεράσουν αδιάφορα.
Σε ποια ηλικία κατάλαβες ότι ήθελες να ασχοληθείς με την συγγραφή;
Πάντα έλεγα ότι μια μέρα θα έγραφα. Δεν είμαι από αυτούς τους συγγραφείς που ξεκίνησαν με μικρά κείμενα, π.χ. διηγήματα, καταχωνιασμένα σε ένα συρτάρι. Όταν πια η απόφαση, ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, η παρόρμηση έγινε πράξη, κάθισα μπροστά στον υπολογιστή και απλά ξεκίνησα το πρώτο μου βιβλίο, το οποίο παράτησα στα μισά και συνέχισα, χρόνια μετά, για να το ανεβάσω στο Wattpad, όπου και το τελείωσα. Εκεί, έπιασα τον μίτο της Αριάδνης, μπήκα στον λαβύρινθο, έφτασα στο τέρας και έκτοτε παλεύω μαζί του. Η έξοδος δε με αφορά πια, είμαι καλά εκεί.
Ποια θεωρείς ότι είναι η πηγή έμπνευσής σου;
Άπειρα πράγματα αποτελούν έμπνευση, σε κάθε μου βιβλίο και διαφορετικά. Η προσωπική ιστορία ενός δικού μου προσώπου, εικόνες και ό,τι υποσυνείδητα έχει αποτυπωθεί στον εγκέφαλό μου, εμπειρίες ζωής. Πριν λίγο καιρό, για παράδειγμα, διάβασα κάτι ενδιαφέρον που αφορά μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, μία λεπτομέρεια που δε γνώριζα και νομίζω λίγοι, επίσης, γνωρίζουν. Αυτόματα μου ήρθε η ιδέα ενός βιβλίου, το οποίο θα χρειαστεί μεγάλη έρευνα και το οποίο ελπίζω να ξεκινήσω κάποια στιγμή, όταν θα έχω βάλει σε σειρά εκκρεμότητες με άλλα βιβλία μου. Η έμπνευση έρχεται από παντού, μπορεί να πεταχτεί μπροστά σου στρίβοντας στην επόμενη γωνία, μπορεί να είναι ακόμα και ένα πρόσωπο που γνώρισες κάτω από… τον πύργο του Άιφελ! (Οι αναγνώστριες που με γνωρίζουν καλά, τώρα θα τρίβουν τα χέρια τους, είναι σαν να τις βλέπω).
2. Θα ήθελα να μου γράψεις κάτι που δε γνωρίζει το αναγνωστικό κοινό για την Ελευθερία.
Δύσκολη ερώτηση, πραγματικά. Πολύ καλά με γνωρίζουν αυτοί στους οποίους επιτρέπω να με γνωρίσουν. Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος των άκρων -αν και έχω κάνει μερικά ακραία πράγματα στην, κατά τα άλλα, απλή ζωή μου- και έχω τεράστια υπομονή. Είμαι πολύ συναισθηματική κι αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει, απλά διαβάζοντας τα βιβλία μου‧ ακόμα και στις ιστορίες μου όπου η περιπέτεια και η δράση κυριαρχούν, το συναίσθημα δε λείπει ποτέ, μου είναι φύσει αδύνατον να το απομονώσω και δε θέλω, στην τελική. Όσο συναισθηματική κι αν είμαι όμως, όση υπομονή κι αν έχω, όταν αγγίξω το σημείο μηδέν που για όλους μας υπάρχει -το δικό μου χάνεται κάπου στα βάθη τού Σύμπαντος, αλλά κάπου κάπου το βρίσκω- τότε αντιδρώ όπως ακριβώς περιγράφω στο κείμενο που ανέβασα προ καιρού στο μπλογκ στο οποίο συμμετέχω, στο Ονείρων Πένες: «Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν», είναι ο τίτλος του κειμένου και είναι τόσο εγώ! Σπάνια, έως ποτέ, τσακώνομαι και σπάνια, επίσης, φεύγω. Αλλά άπαξ και φύγω, δεν επιστρέφω ποτέ, κυρίως ψυχικά. Σωστό, λάθος, δεν ξέρω, αλλά αυτή είμαι και στα 53 μου είναι αργά, νομίζω, για ν’ αλλάξω. Και μπορεί και να μη θέλω.
3.Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Ως Ελευθερία, μεγαλύτερός μου φόβος είναι, εννοείται, να μη συμβεί κάτι, όχι σ’ εμένα, αλλά στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Και οι σεισμοί, τους τρέμω! Ως συγγραφέας, το μόνο που με τρομάζει, δεν είναι το να μην εκδοθούν άλλα βιβλία μου -πάντα υπάρχει τρόπος να δώσεις στο κοινό σου αυτό που θες, ακόμα και δωρεάν- ούτε το να στερέψω από έμπνευση -αυτό δε νομίζω πως θα συμβεί ποτέ, εκτός αν πάθω Αλτζχάιμερ- αλλά να μην προλάβω να περάσω στο χαρτί (στον υπολογιστή, βασικά, απλά το χαρτί ακούγεται πιο λογοτεχνικό) όλες τις ιδέες που έχω, ώστε αυτές να μείνουν πίσω, σε όσους με αγάπησαν ως συγγραφέα και, κυρίως, στα παιδιά μου. Δεν έχω περιουσία να τους αφήσω, μόνο τη μαμά τους μέσα από τα βιβλία της, το άλλο κομμάτι της που βρίσκεται έξω από τα πλαίσια του όρου μητέρα. Να μην προλάβω, αυτό με φοβίζει, έστω κι αν ήδη πρόλαβα να κάνω κάτι, πολύ μικρό, που όμως αγαπήθηκε και μου χάρισε κάτι τεράστιο.
4.Ποιο είναι το επόμενο συγγραφικό σου βήμα;
Αυτή τη στιγμή δουλεύω πάνω στη συνέχεια του «6», της σειράς βιβλίων που βρίσκονται στον ηλεκτρονικό εκδοτικό Carmela’s books, ένα έργο που έχω λατρέψει και μ’ έχει βασανίσει αρκετά. Σε ό,τι αφορά την επόμενη έντυπη έκδοση, το γλυκό έχει μπει στον φούρνο και ψήνεται. Μαζί ψήνονται και οι αναγνώστριες, το ξέρω, έχουν επιδείξει τεράστια υπομονή και γνωρίζουν προσωπικά η κάθε μία πόσο τις ευχαριστώ, πόσο τις αγαπώ και τις ευγνωμονώ, γνωρίζουν όμως και πώς λειτουργεί ο εκδοτικός κόσμος στην Ελλάδα σήμερα. Από την άλλη, ξέρουν ότι όταν αυτό το γλυκό βγει από τον φούρνο, θα είναι αυτό που τόσο περίμεναν, που τόσο αγάπησαν. Κι επειδή το μπλε γλάσο πάνω του το έφτιαξαν αυτές, με την αγάπη τους, θα το φάμε παρέα, θα μοιραστούμε το ίδιο κουταλάκι, καθισμένες γύρω από ένα τραπέζι, ως η παρέα που πάντα ήμασταν. Η πιο γλυκιά.
5.Πώς αισθάνεσαι όταν γράφεις τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» σε κάθε σου βιβλίο;
Από τη μία ανακούφιση, από την άλλη θλίψη, μελαγχολία. Είναι γλυκόπικρο το συναίσθημα. Δύσκολα αποχωρίζεσαι τους ήρωες που έχτισες, αγάπησες, ταλαιπώρησες, που ήταν μέρα νύχτα στο μυαλό σου. Η συγγραφή ενός βιβλίου και η ολοκλήρωση του είναι μία σχέση πάθους και στο τέλος επιστρέφεις ξανά και ξανά στον τόπο του εγκλήματος, για να δεις αν το έκανες καλά και να διαπιστώσεις τα λάθη σου πριν σε πιάσουν, γιατί τελικά… θέλεις να σε πιάσουν στα χέρια τους -εν προκειμένω, να σε διαβάσουν και να καταλάβεις μία θέση στα ράφια τους- οπότε και το ξαναζείς από την αρχή. Κάθε νέο βιβλίο είναι όπως μια νέα φιλία, ανυπομονείς να δεις πού θα σε πάει, αν θα σου ταιριάξει, αλλά δεν εγκαταλείπεις ποτέ και τις παλιές φιλίες.
6.Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Έχω ένα συγκεκριμένο πλάνο στο κεφάλι μου, μένει να δούμε αν θα μου βγει. Εκτός από την επικείμενη έκδοση, έχω βιβλία έτοιμα που θέλω να ξαναδώ και να επεξεργαστώ και παράλληλα, με παρέα ένα αγαπημένο μου πλάσμα, κυνηγάμε αυτό που έχω χαρακτηρίσει ξανά ως πεταλούδες. Είναι ένα κοινό μας όνειρο που ξεκίνησε, όπως όλα τα ωραία, ένα βράδυ ως πλάκα, κάτι που μόνο οι δυο μας γνωρίζουμε και δε θα μάθει κανείς μέχρι να συμβεί. Αν συμβεί. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από τα όνειρα, είναι ό,τι μας κρατάει όρθιους, εμένα τουλάχιστον. Προσπαθώ να τρέξω πολλά πράγματα ταυτόχρονα κι έχω έναν διαρκή ανεμοστρόβιλο στο κεφάλι μου, αλλά δε με νοιάζει, αντίθετα, με αναζωογονεί.
7.Θα ήθελα να μου γράψεις ένα μήνυμα για τους αναγνώστες.
Μη σταματάτε να ονειρεύεστε, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σας, γύρω μας. Τα όνειρα είναι δωρεάν, ακόμα κι αν καμιά φορά πληρώνουμε για να τα πραγματοποιήσουμε. Μην πείτε ποτέ πως είναι αργά. Το μόνο πράγμα που είναι μη αναστρέψιμο είναι ο θάνατος‧ μέχρι να φτάσουμε σε αυτόν, όλα μπορούν να ανατραπούν, να αναιρεθούν, ν’ αλλάξουν κατεύθυνση. Και να δίνετε τακτικά μία υπόσχεση στον εαυτό σας.
«Καμιά φορά, οι υποσχέσεις της ψυχής είναι πιο δυνατές κι από τον Θεό».
Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου! Καλοτάξιδα τα βιβλία σου!
Comments